Εχω βγει στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας στην οποία μένω, με κίτρινες πιτζάμες, μπουφάν και κότσο και κάτι μαύρους κύκλους που δεν κρύβονται ούτε αν καταπιώ τον ήλιο.
Με συναντά στην είσοδο της πολυκατοικίας, ένας κύριος που μένει στον 5ο.
Τον χαιρετάω χαμογελαστή.
"Κορίτσι μου όμορφο με το χαμόγελό σου!Τα καθαρά σου μάτια! ", μου λέει, με μια τρυφερότητα καθαρά πατρική.
"Ωωω σας ευχαριστώ πολύ..", του λέω, αν και δε νιώθω καθόλου έτσι εκείνη τη στιγμή...
"Η αλήθεια είναι ότι είμαι λιγάκι κουρασμένη! Βλέπετε την κατάσταση... " και του δείχνω γελώντας το όλο vibe😂
"Είσαι μια κούκλα μέσα και έξω...!!!", μου λέει με ενθουσιασμό.
" Να σε ρωτήσω κάτι;", συνεχίζει...
Αγχώθηκα λίγο, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο αλλά του απάντησα : "Φυσικά..."
"Είσαι ευτυχισμένη;", με ρωτάει...
...
Παύση.
Ήμουν εντελώς απροετοίμαστη γι αυτή την ερώτηση...
Περίμενα κάτι πιο ακίνδυνο. Κάτι πιο καθημερινό, ίσως κάτι σε σχέση με το κτίριο...
Το βλέπει.
Αλλάζει όλη η ποιότητα της κουβέντας ξαφνικά.
"Η Ευτυχία είναι στιγμές... Έτσι δεν είναι; ", του απαντάω.
Κάνει κι εκείνος παύση και κουνάει ελαφρά το κεφάλι του, χαμογελώντας.
" Είμαι όμως εξαιρετικά ευγνώμων! Ευγνώμων για όλα!", προσθέτω.
Λάμπουν ξαφνικά τα μάτια του...
"Είσαι ένα υπέροχο πλάσμα" μου λέει..." Μακάρι να σκέφτονταν όλοι έτσι... "
Τον ευχαρίστησα.
Και νομίζω ότι η ζεστασιά αυτής της κουβέντας θα με ακολουθεί όλη μέρα...
Όχι γιατί δεν ήταν μια κουβέντα θεωρητικά γεμάτη τετριμμένα... Κάποιος μπορεί να έχει κάνει χιλιάδες φορές την ίδια κουβέντα, παπαγαλίζοντας απόψεις χωρίς να βρίσκεται καν εκεί νοητικά.
Μα εδώ υπήρξε συνάντηση.
Η συνάντηση βάζει τη φωτιά στις λέξεις και δίνει αληθινό νόημα στα τετριμμένα και τους δίνει πνοή ζωής.
Στη συνάντηση, έρχεται η αληθινή κατανόηση, μέσω της ψυχικής επικοινωνίας...
Σιχαίνομαι οποιαδήποτε κουβέντα δίχως συνάντηση...
Με ποιον μιλάω αν δεν είμαστε κι οι δυό εκεί και για ποιο λόγο...
Συνάντηση είναι η αμοιβαία παρουσία των ψυχών
Είναι η συμφωνία εγκαθίδρυσης μιας ατόφιας, άχρονης και αγνής επαφής
Και καταλήγω πως μάλλον, κι αυτές οι στιγμές, ως σπάνιες, είναι μικρές στιγμές ευτυχίας...
Οι στιγμές της αυθόρμητης συνάντησης...
πηγές ευγνωμοσύνης.
Όχι επειδή άκουσα αυτά τα πολύ ευγενικά λόγια για τον εαυτό μου, τα οποία έτσι κι αλλιώς είναι και υποκειμενικά, μα επειδή τα ένιωσα ως ειλικρινή!
Και ο λόγος που τα ένιωσα είναι, επειδή τα εννοούσε.
Κι ό,τι ειπώθηκε ήταν ζωντανό από παρουσία.
Η συνάντηση...
Το πιο όμορφο μέρος του κόσμου όλου...
(Που έρχεται αυτό σε εσένα, αν του το επιτρέψεις...❤️)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου