Literal Poetry

 Έρχεται και μου λέει μια φίλη ότι της είπε ο γυναικολόγος ότι έχει κύστη στις ωοθήκες...

Θα μου πεις τι πιο σύνηθες... 

Όλες έχουμε πια. 

Διάλεξε μια τυχαία γυναίκα στο δρόμο. 

Θα σου πει, μάλλον, ναι. 

Το φοβερό όμως ήταν αυτό που τη ρώτησε αμέσως μετά...

Τη ρώτησε αν έχασε κάποιον άντρα που αγάπησε πολύ στη ζωή της, με τον οποίο ονειρευόταν να κάνει παιδί...

Της είπε ότι η κύστη είναι αυτό το παιδί. 

Η πίκρα της που πήρε μορφή στο σώμα της. 

Άντε γειά! 

Και κάτι τέτοιες στιγμές, πραγματικά σκέφτομαι 

Τι κρίμα που οι άντρες έχουν τέτοια ανημπόρια να νιώσουν το βάθος της ύπαρξης μιας γυναίκας 

Ζούνε κανονικά σε άλλο κόσμο 

Σε ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ, ξέρεις τι θα πει; 

Δεν πάει καν ο νους τους τι θα πει γυναίκα, καθ'ολη τη διάρκεια της ζωής τους , παιδί μου 

Τίποτα!!! 

Εκτός αν τους συμβεί κάτι τόσο τραυματικό

Που με μιας ξυπνάνε από αυτό το... το ισόβιο, ιδιότυπο κώμα στο οποίο με κάποιο τρόπο ζουν και συνειδητοποιούν ξαφνικά - συνήθως όταν είναι πια πολύ αργά και εντελώς αδιάφορο - τα πάντα. 

"Isn't it Ironic... Don't you think?" 

Κι έπειτα θυμώνω. 

Πυρώνω ολόκληρη και θέλω να φωνάξω ένα :

Μη μιλάς πια άντρα!

Καλύτερα σώπασε. 

Κούρασες. 

Όλο λέξεις λες, έτσι κι αλλιώς, που ανάθεμα κι αν ξέρεις τι σημαίνουν. 

Λυπάμαι που δε μπορείς να καταλάβεις και σε ενοχλεί η γκρίνια μας... 

Αλλά, τι να κάνουμε... Έτσι είναι η ζωή. 

Ούτε εμείς ονειρευόμασταν να μοιραστούμε τα διαμάντια της μήτρας μας και της ψυχής μας με το πλέον αναξιόπιστο φύλο στον πλανήτη. 

But here we f@cking are, aren't we....

Απογοήτευση. 

Γενική. 

Ειδική. 

Βαθιά. 

Αγεφύρωτη. 

Απαρηγόρητη!!!

Παράλληλα και μια ησυχία πια όμως. 

Καμία αγωνία. 

Βλέπω καθαρά. 

Ψυχρά. 

Όλα τόσο προβλέψιμα... 

Βαριέμαι, αλήθεια. 

"Τόσο πρώτο επίπεδο..." 

Καλύτερη η απόλυτη ησυχία από λέξεις ατάκτως ερριμμένες και ακατάσχετες μπουρδολογίες που το μόνο στο οποίο εξυπηρετούν είναι να ροκανίζουν αργά και βασανιστικά το χρόνο από τη ζωή της γυναίκας... 

Όταν οι λέξεις είναι μεγαλύτερες από το σθένος του χαρακτήρα ή από τη θέληση, προτιμότερη είναι η σιωπή. 

Η έστω, ενημερώνω :

Είστε στα βαθιά. 

Φορέστε τουλάχιστον μπρατσάκια... Να φανεί έστω πως το προσπαθήσατε... 

Υγ. Τη συνέχεια αυτής της ατακάρας από το "Αν" όλες οι χτυπημένες από το ξερό τους το κεφάλι την ξέρουμε πιστεύω...

And that's just how I feel... 

Prove me wrong if you dare... 

Yeap. 

That's what I thought....