15 Αύγουστος...

 15 Αύγουστος...

Η γιορτή της Παναγίας...

Και τσουπ! Πάλι μπροστά μου αυτή η φωτογραφία.

 

Ο πρώτος μου πρωταγωνιστικός ρόλος...

Χριστούγεννα του 1989, αν δεν κάνω λάθος. 

Θυμάμαι καλά πόσο υπεύθυνη ένιωθα, πόσο σημαντικό ήταν για εμένα να τα καταφέρω

Όχι για τους άλλους

Για εκείνο που ζητούσα εγώ από τον εαυτό μου...που κι εγώ δεν ήξερα ακόμα καλά καλά τι ήταν! 

Ήμουν μόνο 6 και τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου χωρίς απολύτως κανένα λόγο! Ήταν απλώς μια παιδική παράσταση, σωστά; Όχι. Ήταν όλος μου ο κόσμος. Ακόμα κι αν ξεχνούσα τα πάντα, κανείς δε θα με παρεξηγούσε, όμως αυτό για μένα θα ήταν ανεπίτρεπτο. Η πίεση για τα παιδιά είναι 10πλασια για κάτι που σε εμάς φαντάζει απλό. Φυσικά είναι κι αυτό μέρος της εξέλιξης όμως... 

Είναι εντυπωσιακό αν καθήσει κανείς να κοιτάξει καλά τις παιδικές φωτογραφίες του, ίσως να συνειδητοποιήσει περισσότερα πράγματα για τον εαυτό του μα και για τα παιδιά του...

Μην ξεχνάτε πως κάποτε βρισκόσασταν εσείς στη θέση τους και πάντοτε κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε. Μην ξεχνάτε πως είχατε μια δική σας ροή σκέψης - απολύτως υπαρκτή! - , έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο δικό σας και τόσα πολλά πράγματα που προσπαθούσατε να καταλάβετε για τον κόσμο, για τις αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων, για τα τραυματικά γεγονότα της ζωής, διεργασίες τεράστιες για μια καρδούλα φρέσκια και απαλή...

Να έχετε υπομονή με τα παιδάκια σας... Συμβαίνουν τόσα πολλά μέσα τους!!! Απορροφούν και αποκωδικοποιούν έναν κόσμο ξένο, που δεν έφτιαξαν εκείνα. Να τους μιλάτε όμορφα, να μιλάτε όμορφα στο παιδί μέσα σας... Να κοιτάζετε κατάματα τις παιδικές φωτογραφίες σας και να απευθύνεστε σε αυτό το αγνό κομμάτι της ψυχής σας με τρυφερότητα...να του λέτε πως δεν τα έχετε πάει και άσχημα ως εδώ, πως το ευχαριστείτε για όλα και πως συνεχίζετε μαζί ! 🌠

Στην πραγματικότητα, είμαστε σταγονίτσες συμπυκνωμένης Αγάπης...🌹