«Όταν μια πόρτα ευτυχίας κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Αλλά συχνά κοιτάμε τόσο πολύ την κλειστή πόρτα που δεν βλέπουμε αυτή που έχει ανοίξει».
Helen Keller
Σκέψεις : Κάποιες φορές όμως δεν αντέχεται να ζει κανείς έτσι ευκαιριακά με βάση τις πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν αναπόφευκτα, αντί να ζει με βάση την ακεραιότητα της εσωτερικής του πρόθεσης απέναντι στη ζωή. Δεν είναι θέμα κέρδους ούτε συμφέροντος η ύπαρξη. Φτάνει πια με αυτή τη νοοτροπία. Το θέμα είναι να δίνουμε στον εαυτό μας την άδεια να βιώνει αυτό που είναι, επιθυμεί και αισθάνεται γιατί μόνο έτσι θα φτάσει μια μέρα κάπου που θα θέλει πραγματικά να βρίσκεται, ακόμα και αν καμιά φορά αυτός είναι ένας πιο δύσκολος δρόμος. Γιατί ακόμα και ο Παράδεισος είναι βαρετός αν εσύ δε θες να βρίσκεσαι εκεί. Όλα, λοιπόν, είναι σχετικά. Η σωστή απάντηση για το δρόμο που θα ακολουθήσεις είναι "Που θέλεις να πας; Τι θες να δημιουργήσεις;" και φυσικά "Γιατί". Σε αυτές τις ερωτήσεις κρύβεται η ποιότητα, η ταχύτητα και η κατεύθυνση της διαδρομής σου...
Έτσι, λοιπόν, αν κάποιος ζει από την καρδιά, τις έχει λύσει όλες αυτές τις σκέψεις μέσα του και ξέρει πως στο τέλος της διαδρομής, ό,τι κι αν συμβαίνει τώρα φαινομενικά, θα καταλήξει σε ένα μέρος στο οποίο θα θέλει ο ίδιος πρώτα να βρίσκεται. Η ασφάλεια χωρίς αγάπη, η ασφάλεια χωρίς εξέλιξη, η ασφάλεια για την ασφάλεια είναι αδιάφορη. Πέρα από αδιάφορη είναι και επίπλαστη, ειδικά όταν οι όχθες της βρέχονται από τα νερά του συμφέροντος. Άρα είναι έτσι κι αλλιώς ανέφικτη.
Η ζωή έχει τόσους δρόμους, όσους και ανθρώπους κι ο καθένας από εμάς έχει το απόλυτο δικαίωμα στην επιλογή της δικής του διαδρομής.
Όλοι θα φτάσουμε εκεί που επιτρέπουμε.
Όλοι στο τέλος πληρώνουμε το λογαριασμό.
Προτιμώ λοιπόν, κάθε τι σε αυτήν την απόδειξη βημάτων να το έχω επιλέξει προσωπικά. Να το έχω γελάσει, να το έχω κλάψει. Να το έχω πονέσει. Να το έχω χορέψει. Να το έχω τραγουδήσει μεθυσμένη. Να το έχω συναντήσει. Να το έχω κοιτάξει στα μάτια, αληθινά. Να έχω εμπιστευτεί τη ροή μέσα μου. Απόλυτα. Μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο .
Χωρίς φόβο.
Τίμια. Χωρίς άλλες politically correct υπεκφυγές.
Θέλω να έχω πάντοτε το θάρρος να είμαι ανένδοτα ακέραιη σαν να είναι αυτό η ύστατη εκδήλωση τρυφερότητας, αποδοχής και αναγνώρισης της μοναδικότητας όλων μας.
Αλλά και σαν αποδοχή της ίδιας μας της φθαρτής και ατελούς φύσης.
Σα να ξύπνησα από ένα βαθύτερο ύπνο...και να είδα για πρώτη φορά τα χρώματα.
Θέλω να έχω το θάρρος αυτό της ατέρμονης αγάπης και μέσα από αυτό να γνωρίσω τον κόσμο με απόλυτη ειλικρίνεια...
Όχι όπως εννοεί ο κόσμος την ειλικρίνεια σήμερα.
Όπως την εννοώ εγώ.
Η αγένεια και η κριτική είναι πληγές στην απαλότητα της αλήθειας.
Η πραγματική αλήθεια είναι πάντοτε απαλή.
Ότι εμπεριέχει υποκειμενική οπτική, είναι μια απλή άποψη.
Η αλήθεια είναι σκληρή μόνο όταν είναι σκληροί μέσα τους οι άνθρωποι που την εκφράζουν ως δική τους αλήθεια.
Η αλήθεια σαν έννοια είναι πάντοτε απαλή.
Οι περισσότεροι φιλόσοφοι και δάσκαλοι συμφωνούν πως η μοναδική αλήθεια είναι η Αγάπη.
Στο μυαλό μου, όλες οι μεγάλες έννοιες χωρίζονται σε αυτό το πεδίο που βρισκόμαστε σε υποκατηγορίες, στην πραγματικότητα όμως, έχω την αίσθηση ότι στις υψηλότερες δονήσεις δεν διαχωρίζονται η μία από την άλλη. Όπως οι ψυχές που διαχωρίζονται σε προσωπικότητες μα καταλήγουν όλες στο Θεό ή στο κενό, ανάλογα με το σε τι πιστεύει ο καθένας.
Λίγη σημασία έχει, τα χιλιόμετρα τρέχουν έτσι κι αλλιώς...
Κι εμένα δε με νοιάζει τι ανοιγοκλείνει... Αν φυσάει ή αν βρέχει... Αν αγαπιέμαι ή όχι... Αυτά είναι λεπτομέρειες.
Σημασία έχει τι αγαπώ εγώ...τι αγαπάς εσύ... Γιατί αυτός θα είναι ο δρόμος μας για να φτάσουμε μια μέρα εκεί που ξέρουμε ότι θέλουμε να βρισκόμαστε...κι αυτό είναι ένα δικαίωμα ιερό.
Άφησέ με να απομακρυνθώ, ή περπάτα για λίγο μαζί μου...
Μα όπως και να έχει
Θα νιώθω για εσένα όπως νιώθω
Γιατί αυτό θα πει ακεραιότητα.
Κι αυτό το δρόμο ήρθα να ακολουθήσω...
Εύχομαι σε όλους μας
Να έχουμε πάντοτε τη δύναμη να εξακολουθούμε να βαδίζουμε στο δρόμο της προσωπικής μας ακεραιότητας, όσες πόρτες κι αν ανοιγοκλείνουν... 🌠
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου