Ο χωμάτινος εαυτός μου
Σε ψάχνει ακόμα...
Μέσα από εμένα
Σε διψάει κάθε γυναίκα που περπάτησε ποτέ στη γη
Για εσένα γράφτηκαν όλα τα ποιήματα και όλα τα τραγούδια
Σε διψάω
Σα να έχω ακόμα μια τελευταία κρυφή ελπίδα
Ότι Γυναίκα, εγώ, θα σε κοινωνήσω
Σταγόνα τη σταγόνα
Θα γίνεις καταιγίδα
Κι έπειτα ήλιος κραταιός
Να με στεγνώσεις από τις χωμάτινες υγρασίες της θλίψης μου
Στο φως σου να ανθίσω λαχταράω
Να πάψω με δάκρυα να σβήνω τη δίψα της ζωής μου
Αχ πόσο σε διψάω
Κι όσο αντέχω να είμαι γυναίκα
Σε σώμα χωματένιο
Για εσένα θα διψάω...
📸 Source
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου