Περιμένω σα μικρό παιδί ένα μικρό σου σημάδι ζωής κάθε πρωί
ίσως για αυτό να φταίει το βαθύ προσωπικό - ίσως και προαιώνιο - μου τραύμα
Που μου έμαθε να αγαπώ περιμένοντας
Ή τέλος πάντων ό,τι κι αν είναι αυτό που μας κάνει εκείνο που είμαστε κάθε στιγμή
Ή ακόμα, αυτό που αποκαλύπτει εκείνο που είμαστε
Γιατί ο πόνος μπορεί να φέρει εκατομμύρια αντιδράσεις
Μα ο καθένας έχει τη δική του
Κι αυτό πιστεύω πως δεν είναι καθόλου τυχαίο...
Κάτι σημαντικό σημαίνει για τον καθένα από εμάς.
Και αναρωτιέμαι κάποιες φορές, αν πρέπει να κοιτάζουμε τον πόνο μας μονίμως σαν να επιδέχεται διόρθωσης, ή ολικής κατατρόπωσης πάντα, ή αν κάποιες φορές πρέπει και να τον αγκαλιάζουμε και να τον αποδεχόμαστε ως κομμάτι της πραγματικότητας μας, τγς ζωής που μας έφερε έως εδώ
Γιατί αυτή την πραγματικότητα γνωρίσαμε
Και μέσα σε αυτή ζήσαμε
Και λοιπόν;
Ρωτάω!
ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ;
Γιατί να αποτελεί αυτό κάτι μεμπτό;
Η ειλικρίνεια... Ακόμα και στον πόνο
Όλοι μας είμαστε κάποιοι και όλοι μας αξίζουμε αγάπη πέρα και πάνω από τον πόνο μας, σε κάθε στάδιο της ατελούς ζωής μας... Θα βρισκόμαστε πάντοτε υπό εξέλιξη... Αυτό δεν τελειώνει ποτέ.
Γιατί, λοιπόν, να μην αγαπιόμαστε μαζί με τον πόνο μας... Τόσο πολύ μέχρι να τον κάνουμε να μεθύσει από την αγάπη...
Γιατί να πρέπει να συνοδεύουμε δακτυλοδεικτούμενο ό,τι πονάει ως το παγερό χειρουργικό τραπέζι και να το κόβουμε σαν παγωμένα νυστέρια...
Γιατί αντί αυτού να μην το αναγνωρίζουμε ο ένας στον άλλον, γιατί να μην το φιλάμε, γιατί να μην το χαϊδεύουμε, γιατί να μην του τραγουδάμε μέχρι να πάψει να πονάει...
Γιατί να μη ζούμε λίγο πιο ευγενικά
Λίγο πιο απαλά
Λίγο πιο ανθρώπινα
Και λέω στον εαυτό μου
Τι κρίμα που - εσύ συγκεκριμένα - δεν μπόρεσες να με αγαπήσεις όπως ακριβώς είμαι
Μαζί με τον πόνο που αποκάλυψε την καρδιά μου σε εσένα...
Μα αν δεν μας αποκαλύπτει η αγάπη, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;
Έτσι ξέρω ότι δε με αγαπάς
Επειδή δε μου αποκάλυπτεσαι πια
Βέβαια, εγώ νιώθω τα πάντα
Αλλά τι σημασία έχει να ξέρει κάποιος ο,τιδήποτε
Ενώ περιμένει κάτι που δεν έρχεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου