Ανάμνηση.

 Δε ζήλεψα ποτέ καμία από τις γυναίκες που είχε δίπλα του

Η μοναδική στιγμή που ζήλεψα 

-Αν αυτό λέγεται ζήλια - 

Που ένιωσα μια κατάφορη αδικία μέσα μου να με καταστρέφει... 

Ήταν όταν είδα τον τρόπο που άπλωσε το χέρι του και ακούμπησε τη μέση μιας κοπέλας που έβλεπα για πρώτη φορά 

Διαλύθηκα... 

Ο τρόπος που το έκανε 

Ήταν... πραγματικό... 

Ήταν λες και φιλοξενούσα τη ζωή του σα μια θολή γενικότητα μέχρι εκείνη τη στιγμή στο κεφάλι μου για να μπορώ να συνεχίσω 

Όμως 

Το χέρι του έπεσε προατατευτικά επάνω της 

-Όχι πρόστυχα, καθόλου πρόστυχα - 

Αλλά με μια αίσθηση οικειότητας... 

Με σεβασμό 

Απαλά, ζεστά, αντρίκια... 

... Πραγματικά... 

Και σκέφτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου 

Πόσο ανάγκη είχα να νιώσω αυτή την ακριβή προστασία του χεριού του στη δική μου μέση 

Δεν υπήρχε τίποτα γενικό σε αυτό, ξαφνικά 

Ήταν ειδικό... 

Ήταν η φυσική επιλογή του... 

Ένιωσα πόσο πολύ περισσότερο την άξιζα αυτή την δική του αυθόρμητη τρυφερότητα από οποιαδήποτε άλλη γυναίκα στο δωμάτιο, στη γη... Σε ολόκληρο το σύμπαν...!!! 

Μια τρυφερότητα που δε θα μου χάριζε ποτέ, όπως έδειξε η ζωή 

Κι όμως, την προσέφερε τόσο απλόχερα σε εκείνη την άγνωστη σε εμένα κοπέλα, σχεδόν ασυναίσθητα

Και τόσο φυσικά... 

Έτσι απλά... 

Λες και αυτό που για εμένα ήταν ανύπαρκτο, λίγα μέτρα μόλις πιο πέρα ήταν απολύτως δυνατό και πολύ πιο υπαρκτό από όσο άντεχα να ξέρω... 

📸 Source