Letters to AP

 Δεν έχω τίποτα να γράψω πια

Τα ξέρεις όλα 

Είσαι ένας ξένος με τα μυστικά μου 

Νιώθω σα να μου λείπεις μα... 

Δε μου λείπεις εσύ πια 

Έχεις γίνει κάποιος άλλος που δε γνωρίζω 

Εκείνος που μου λείπει δεν υπάρχει πια 

Θρηνώ γι αυτόν ακόμα 

Τι κρίμα... 

Αυτά που αισθάνομαι δεν μπαίνουν πια σε λέξεις 

Κι ούτε υπάρχει κάποιος για να τις ακούσει 

Είναι όλο ανυπόφορο 

Μια κατάσταση εντελώς αδύνατη 

Μένει μόνο ένα παράπονο 

Για τη σκληρότητα και την αδικία 

Τόσα χρόνια 

Μια ολόκληρη ζωή 

Σου αφιέρωσα το είναι μου 

Κι εσύ απλώς το βρήκες αστείο 

Τέλοσπάντων 

Ανήκουν όλα πια στο παρελθόν 

Κι εσύ 

Κι εγώ 

Και όλη αυτή η Αγάπη που σου έχω 

Ένα μετέωρο αγνοημένο πράγμα 

Μια παράσταση καραγκιόζη στην πλατεία 

Ένας ταραγμένος κόμπος από νεύρα που πονάνε 

Σφιχτός σαν σιωπή 

Πόσο κρίμα... 

Πόσο πολύ κρίμα... 

Ίσως καλύτερα που δε θα μάθεις ποτέ. 

Είμαι κι εγώ απαιτητική... 

Θα σε ήθελα ολόκληρο 

Θα σε ήθελα πολύ... 

Πόσο άτυχη... 

Δεν αγαπήθηκα. 

Η καρδιά μου έκανε ένα τόσο φοβερό λάθος... 

Λάθος επιλογή... Τέτοια αστοχία... 

Τόση αγάπη 

Εντελώς χαμένη...