Letters to AP

 Εσύ που με έχεις χωρίς να με έχεις...

Να με χαίρεσαι... 

Λογικά, δε με σκέφτεσαι ούτε απόψε

Κι ενώ είναι λογικό πια και το καταλαβαίνω 

Θα ήθελα να υπήρχα κάπου μέσα σου 

Θα ήθελα να χτυπήσει το τηλέφωνο 

Να χτυπήσει το κουδούνι 

Και να είσαι εσύ 

Μόνο για να σε ακούσω, να σε κοιτάξω, να δω το πρόσωπό σου

... 

Ενώ ξέρω πόσο αδύνατο είναι όλο αυτό 

Αφού δε μ'αγαπάς, ούτε με θυμάσαι 

Δεν υπάρχω πια στο σύμπαν σου 

Και χτυπάνε κουδούνια και τηλέφωνα εδώ 

Και δεν είσαι ποτέ εσύ...

Ενώ σε λαχταράω τόσο 

Δεν είσαι ποτέ εσύ 

Κι έπειτα θυμώνω με τον εαυτό μου που ξέρεις ότι υποφέρω 

Γιατί σου φαίνεται αστείο 

Και πληγώνομαι χειρότερα 

Και τα χρόνια πέρασαν και περνάνε ακόμα τόσο γρήγορα 

Χωρίς εσένα 

Αφού αντέχεις με τέτοια ευκολία να είσαι μακριά μου και το προτιμάς... 

Στην υγειά σου, όπου είσαι... 

Να με χαίρεσαι κι ας μη με θυμάσαι 

Ίσως σηκώσεις τυχαία το ποτήρι σου για εμένα, χωρίς να ξέρεις πως σου ήρθε 

Σαν κάτι να ήθελες να πεις 

Που το ξέχασες... 

Ας είμαστε γεροί να συνεχίζουμε... 

Σε συγχωρώ που δε θα είσαι εδώ ούτε απόψε 

Γιατί προτιμώ να βρίσκεσαι εκεί που θέλεις 

Αυτό, όσο κι αν μου κοστίζει 

Μου δίνει την ηρεμία να προχωράω... 

42...μου φαίνεται τρελό... 

Πως πέρασαν τα χρόνια... 

Σχεδόν δεν το κατάλαβα... 

Αλλά το κατάλαβα κιόλας μαζί... Είναι περίεργο το συναίσθημα. 

Νιώθω ευγνωμοσύνη... 

Προσωπική πρωτοχρονιά σε λίγη ώρα, λοιπόν... 

Στην υγειά σου... 

Στην υγειά μου....... 

Αν λίγο μ' αγαπάς, να με χαίρεσαι, εσύ που με έχεις δίχως να μ'έχεις, έστω κι από μακριά... 

Κι αν δεν υπάρχω πια ούτε στη σκέψη σου ως υπαρκτό πρόσωπο της ζωής σου... 

Τότε, είναι απλώς ένα ακόμα Σαββατόβραδο που ξημερώνει Κυριακή... 

Τίποτα σημαντικό... 

Ας είμαστε όλοι καλά