Η υπερπροσφορά δεν βασίζεται στην απόλυτη ειλικρίνεια, ως εκ τούτου δεν είναι ολοσδιόλου αθώα και ηθική.
Η μόνη ηθική λύση είναι να δίνεις μέχρι εκεί που αντέχεις να χαμογελάς. Ο,τιδήποτε πέρα από αυτό είτε δηλητηριάζει και δηλητηριάζεται στην πορεία από θολές προθέσεις, είτε γίνεται βραχνάς, είτε πληγή.
Πρέπει να δίνουμε λεβέντικα. Ας είναι και παραπάνω από όσο πήραμε, ή πρόκειται να πάρουμε, αρκεί να μην γίνει αυτό που δίνουμε δηλητήριο, είτε προς τον εαυτό μας, είτε προς τους άλλους γιατί εκεί ακυρώνεται εξολοκλήρου κάθε προσφορά μας. Σε κάθε τομέα της ζωής μας!
Δεν είναι τυχαίο που ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή ως ξεχωριστοί άνθρωποι. Ο καθένας από εμάς έχει τη δική του δυναμική, τις δικές του αντοχές κάθε εποχή και έχουμε ιερό χρέος απέναντι στον εαυτό μας - που αξίζει κι αυτός την προσφορά και τη φροντίδα μας όσο ο,τιδήποτε άλλο -να σεβόμαστε πρώτα εμείς τις προσωπικές μας αντοχές, όποιες κι αν είναι σε κάθε εποχή, και να τις ξοδεύουμε σε απόλυτη αρμονία με το σεβασμό που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας. Αυτό δεν είναι μόνο τίμιο, μα και η μόνη βιώσιμη λύση για μια ζωή ισορροπημένη και ξεκάθαρη.
Γενικά, ας κάνουμε ως εκεί που νιώθουμε χωρίς να ζητάμε τα ρέστα. Αν δε νιώθουμε, ή έχουμε κουραστεί - ανθρώπινο είναι κι αυτό!,- καλό είναι, να σταματάμε.
Αρέσει δεν αρέσει, ήρθαμε να ζήσουμε σε αλήθεια και να βρούμε σε κάθε τομέα την προσωπική μας ισορροπία, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα.
Έτσι θέλω να ζήσω κι εγώ τη ζωή μου
Σου έδωσα γιατί είχα
Σου έδωσα γιατί ήθελα, ήθελα πολύ
Εγώ το ήθελα, γιατί με ενέπνευσες
Κι έδωσα από την καρδιά μου!
Δεν έδωσα για να πάρω πίσω.
Κι αν ποτέ μου δώσεις, ότι κι αν μου δώσεις, θέλω να θέλεις να μου το δώσεις! Όχι για να με κρατήσεις όμηρο της προσφοράς σου, μα επειδή το ένιωσες!!! Επειδή είχες αυτή την έμπνευση!
Μα τι ωραίο πράγμα να λείπει το πάρε δώσε του καπιταλισμού στις σχέσεις!
Ό καθένας δίνει ό,τι και όσο έχει και δεν υπάρχει τίποτα πιο ηθικό ή βιώσιμο από αυτό.
Κι έτσι δε θα δηλητηριάζονται ποτέ οι άνθρωποι και θα νιώθουν όλοι μονιασμένοι με τον εαυτό τους και με τους άλλους!
Όπως είπαν και οι Beatles :
"Hey Jude, don't carry the world upon your shoulders! "
Τιμάω κάθε τι, όσο τιμάω και τον πολύτιμο εαυτό μου.
Κι έτσι, κάθε τι που δίνω είναι αθώο και απαλλαγμένο από τα κρυφά δηλητήρια των πληγών ή των προσδοκιών μου.
Έτσι θέλω να μεγαλώνω... Έτσι θέλω να είναι όλες οι σχέσεις της ζωής μου! Και οι φίλοι μου και οι συνεργάτες μου και οι συγγενείς μου και ο σύντροφός μου!
Και θέλω και οι άλλοι να σέβονται τις γραμμές που τραβάω όπως σέβομαι κι εγώ τις γραμμές που τραβάνε.
Έχω κι εγώ τα δικά μου όρια. Είμαι άνθρωπος!
Μπορεί μια εποχή να μπορώ και να θέλω να δώσω περισσότερα και κάποια άλλη να μην μπορώ να δώσω τίποτα. Μα όποτε δώσω, θα είναι από την καρδιά μου.
Το μεγαλύτερο σημάδι αληθινής αγάπης στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ο αδιαπραγμάτευτος αμφίπλευρος σεβασμός και η διαρκής αναγνώριση της ανανέωσης των ορίων. Είναι μια συνεχής διαδικασία εξέλιξης και οφείλουμε να εξελισσόμαστε μαζί της!
Χωρίς όρια δεν υπάρχει τίποτα που να αντέχει στο χρόνο.
Τίποτα.
Ούτε αν κανείς έχει τις αγιότερες προθέσεις.
Τα όρια πέρα από προσφορά βιωσιμότητας είναι και η διατήρηση του δικαιώματος της ελευθερίας όλων των πλευρών.
Ένα ρητό λέει : Να αφήνεις τους ανθρώπους ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν, για να μάθεις τι στ'αλήθεια θέλουν να κάνουν.
Με λίγα λόγια, ο μόνος τρόπος να υπάρξει ποτέ αληθινή οικειότητα με έναν άνθρωπο ή σε μια κατάσταση, ο μόνος τρόπος να υπάρξει βάθος και αληθινή επαφή, είναι η απόλυτη αποδοχή των ορίων του εαυτού μας και των άλλων, πριν από ο,τιδήποτε άλλο . Διαφορετικά, κάθε προσφορά μας έχει κόστος.
Η έννοια του κόστους είναι αντίθετη της Αγάπης.
Όταν αρχίζει να σου κοστίζει, αυτό είναι η ένδειξη σου να σταματήσεις.
Αν αργότερα δε σου κοστίζει πάλι, δώσε. Μα για όσο σου κοστίζει, η μόνη ηθική πράξη είναι να σταματάς.
Κι έτσι κάθε φορά που θα λες "Σ'αγαπώ", θα μετράει διαφορετικά... Θα είναι ακριβό και πολύτιμο και τίμιο, όπως εσύ.
And a song... 🌠
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου