Δε θυμάμαι πόσα χρόνια έχω να κοιμηθώ όπως οι άλλοι
Συνήθως κοιμάμαι όταν οι άλλοι ξυπνούν
Παντοτε μου άρεσε η ησυχία της Νύχτας
Έβρισκα τον εαυτό μου, την ηρεμία μου, το κέντρο μου...
Διάβαζα...
Σκεφτόμουν.
Εξελισσόμουν σε απόλυτη ησυχία.
Την νύχτα νιώθω σαν να γίνομαι το τελευταίο τραγούδι της μέρας που πέρασε...
Το οχυρό και η σκοπιά
Γράφω ποιήματα
Παρατηρώ
Περιεργάζομαι
Στοχάζομαι
Φτάνουν όλα τα μηνύματα
Υπάρχω ως κάτι που δε φαίνεται αλλά είναι
Δεν υπάρχουν μάρτυρες αλλά υπάρχω
Και γίνομαι απόλυτος μάρτυρας του φαινομένου της ύπαρξής μου στον ήσυχο κόσμο μαζί με το νυχτολούλουδο στη βεράντα
Αφουγκράζομαι εκείνους που κοιμούνται, σε πλήρη ησυχία
Σκέφτομαι τρυφερά για εκείνους που αφήνονται, που γίνονται ευάλωτοι στη νύχτα
Κι έπειτα, όταν αρχίζει έξω ο βόμβος από τα ατελείωτα αυτοκίνητα
Ξέρω πως μπορώ πια να ξεκουραστώ.
Νιώθω λιγότερο μόνη, νιώθω ασφαλής να αφεθώ κι εγώ στην αγκαλιά της γενικής ύπαρξης των άλλων
Γιατί εκεί έξω υπάρχει ο κόσμος, ο θολός, ακαθόριστος κόσμος,
ξύπνιος, ολοζώντανος, δραστήριος...
Κρατούν εκείνοι το οχυρό
Η βοή τους με αποκοιμίζει γλυκά σε ασφάλεια
Γίνεται ο κόσμος το τραγούδι μου...
Το τραγούδι που μου επιτρέπει να κλείσω τα μάτια μου, να γίνω ευάλωτη και να ονειρευτώ...
Ίσως αυτή να είναι η μοίρα όλων των μοναχικών άστρων στο βραδινό ουρανό... 🌠
📸 SOURCE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου