Ο μοναδικός άντρας με τον οποίο θα μπορούσα ποτέ να μοιραστώ μια ζωή
Θα ήταν ένας άντρας που βίωσε την ολοκληρωτική καταστροφή του, τουλάχιστον δύο φορές...
Που ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με την εσωτερική του άβυσσο χωρίς περιστροφές!
Ένας άντρας που από αυτές τις αποτυχίες, γεννήθηκε ξανά, πιο καθαρός από πριν
Ίσως όχι αλώβητος, μα κάτι ακόμα καλύτερο : Τρυφερά Σοφός!
Με καρδιά απαλή, βλέμμα ποιητή, γλώσσα δόρυ, αντοχή βράχο, πρόθεση αυθεντική, χέρια πρόθυμα, χαρακτήρα ολοκληρωμένο
Έναν άντρα που δεν τον συγκινεί καμία εφήμερη δόξα, κανένα παιχνίδι δύναμης... Έναν άντρα που δεν πιάνεται από τις δικές μου παροδικές γυναικείες "υστερίες" (υστέρα = μήτρα) μα έχει αυτοκυριαρχία, σιγουριά, σταθερότητα και υπομονή... Να ηρεμούν οι σκέψεις μου, να κλείνω τα μάτια μου το βράδυ και να παραδίνομαι εντελώς...
Έναν άντρα που παραδέχεται και αποδέχεται τα λάθη του, χωρίς πικρία πια... Έναν άντρα που ζήτησε όλες τις συγνώμες κι έκλαψε όλα δάκρυα και συγχώρησε και συγχωρήθηκε τόσες πολλές φορές που τελικά αποφάσισε να είναι πιο προσεκτικός... Πιο απαλός... Πιο τρυφερός με τον εαυτό του και με τους άλλους...
Έναν άντρα που δε ντρέπεται να δακρύσει εξαιτίας της ανείπωτης ομορφιάς μιας στιγμής, ενός τραγουδιού, ενός ηλιοβασιλέματος...
Έναν άντρα αρκετά σοφό ώστε όχι απλώς να πάρει αυτή τη στιγμή και να την κάνει ποίημα, μα και ώστε να έχει τα κότσια να μεταμορφώνεται μέσα στα χρόνια ο ίδιος στην ομορφιά της στιγμής! Να γίνεται η στιγμή, η αφορμή, η δημιουργία της προϋπόθεσης!
Να γίνεται το ποίημα, μα ένα ποίημα πλοίο και άγκυρα, που ξέρει να μένει γιατί δε φοβάται να νιώσει ο,τιδήποτε, ούτε να το επικοινωνήσει κι έχει πίστη στις δυνάμεις του και στη ζωή!
Έναν άντρα που να ξέρει και να καταλαβαίνει τη ζωή και να μπορεί να γίνεται η σιγουριά στην καταιγίδα...που θα σέβεται το χρόνο μου και κάθε του επιλογή θα με τιμάει όπως μου αρμόζει. Γιατί κι εγώ θα κάνω το ίδιο, με φυσικότητα.
Έναν άντρα που να αναγνωρίζει τον αγώνα του στα μάτια μου.
Έναν άντρα που θα γονατίσει μαζί μου, αν χρειαστεί, κάτω από τον ουρανό που συνήθως κοιτάζει όρθιος, χωρίς εγωισμό.
Έναν άντρα που δε θα στέκεται τυφλός μπροστά στον κήπο μου και κουφός στο τραγούδι μου γιατί δε θα είναι αρκετά δουλεμένες οι αισθήσεις του ώστε να με αναγνωρίσει...
Γιατί ένας άντρας χωρίς εμπειρία θα με κοιτάξει και θα δει μυστήριο...
Όμως εγώ είμαι Γυναίκα
και το μυστήριο βρίσκεται στα ρηχά, ενώ εγώ βρίσκομαι ήδη μεσοπέλαγα και προτιμώ να πνιγώ από το να γυρίσω πίσω για να παραμείνω μυστήριο.
Αντιθέτως, επιθυμώ να αποκωδικοποιηθώ και να εξηγηθώ πλήρως από εκείνον που θα αποκωδικοποιήσω και θα εξηγήσω πλήρως! Θέλω να τσακίσω το μυστήριο από τον άνθρωπο, να το μετατρέψω σε μυσταγωγία και να το επιστρέψω πίσω στο Θεό.
Είναι αδύνατο πια να γυρίσω πίσω, στον άντρα που έρχεται εντελώς πεζός στην ακροθαλασσιά για να με συναντήσει! Είναι αδύνατο! Πρέπει να γδυθεί με άνεση και να βουτήξει!
Γιατί αν γυρίσω πίσω, θα μου είναι αδύνατον να τον θαυμάσω κι αν δεν τον θαυμάζω, μου είναι αδύνατον να τον αγαπήσω... Κι αν δεν τον αγαπήσω, δε θα τον δω ποτέ.
Δε θα μπορώ να περάσω μαζί του ούτε μερικές στιγμές, αν από αυτές λείπει το νόημα!
Γι αυτό ακριβώς, θα πρέπει να τα έχει χάσει όλα τουλάχιστον δύο φορές στη ζωή του και να έχει ξεκινήσει από την αρχή ολοσχερώς, ώστε να μην αντέχει ούτε ένα δευτερόλεπτο ακόμα στα ρηχά, όπως εγώ...
Αλλιώς τι θα σημαίνει ένα βλέμμα από την άλλη άκρη του δωματίου...
Η τυχαιότητα, ντυμένη με μπρατσάκια, πλατσουρίζει σε μια κουταλιά νερό
Μα ακόμα και μια κουταλιά νερό, είναι αρκετή για να σε πνίξει αν της το επιτρέψεις
Κι εγώ δεν το επιτρέπω πια
Αν πνίγω, τουλάχιστον θα έχει κάποιο νόημα!
Μετά από τόσες αποκαλύψεις
Τώρα που βλέπω το βυθό μου καθαρά
Χρειάζομαι ανοιχτούς ορίζοντες!
Να μου δείχνει κάτι που μοιάζει στα μάτια μου γκρεμός κι εγώ να τον εμπιστεύομαι με τη ζωή μου γιατί εκείνος έχει ξαναπεράσει από εκεί και ξέρει ότι το σημείο περπατιέται χωρίς κίνδυνο κι ας μοιάζει έτσι.
Όχι από αφέλεια, όχι!
Αλλά επειδή τον εμπιστεύομαι, τόσο βαθιά ως γυναίκα, ως άνθρωπος, ως ψυχή, και ξέρω ότι μπορεί να με κρατήσει, πρώτα μέσα του, ολόκληρη, χωρίς προσθαφαιρέσεις, μπακαλόχαρτα και βιαστικές μουντζούρες.
Θέλω να ξέρω ότι παιρνει το χρόνο που χρειάζεται μαζί μου, για να με συναντήσει σε πανσέληνο...να μην κρύβομαι.
Σύμπνοια.
Σημείο επαφής που κάνει τον κόσμο να δονείται.
Μεγαλύτερο πάθος από το "σου χαρίζω την απόλυτη εμπιστοσύνη μου" δεν γνωρίζω.
Ούτε μεγαλύτερη απόδειξη αληθινής αγάπης.
Κανείς δε συναντά αυτές τις έννοιες στα ρηχά...
Στα ρηχά απλώς ζει τη ζωή του συμφωνώντας με πολλούς άλλους ότι φοβάται εκείνο που δεν καταλαβαίνει.
Το βάθος έχει εκατομμύρια μικρο-ποιότητες
Η γνώμη μου είναι ότι εκεί βρίσκεται το νόημα
Τα υπόλοιπα, δεν τα καταλαβαίνω και πολύ
Κι αν θέλω να είμαι επίπονα ειλικρινής, ποτέ δεν τα κατάλαβα.
Είχα αυτή την ιδέα, όλα τα χρόνια της ζωής μου, ότι για να σκέφτομαι μόνο εγώ έτσι, μάλλον θα κάνω λάθος...
Έζησα έτσι σχεδόν όλη μου τη ζωή... Ανάγκασα τον εαυτό μου να υποστεί μια "κανονικότητα" που έβρισκα φρικτή.
"Δε μπορεί... ", σκεφτόμουν... "Μάλλον αυτό που ψάχνω δεν υπάρχει... Μάλλον είμαι παράλογη..."
Μα τώρα ξέρω πως δεν ήμουν παράλογη.
Απλώς ήξερα σχεδόν αμέσως, από πολύ νωρίς, τι μου ταιριάζει. Και το πρόδωσα. Για να ανήκω. Και γιατί δεν ήμουν ακόμα έτοιμη για εκείνο που ήθελα. Γιατί, δεν μου ερχόταν και νόμιζα ότι ήταν μυστήριο και το φοβόμουν...
Κι έπειτα είδα ότι πλήρωνα τη συνδρομή με τη ζωή μου.
Κι έτσι έφυγα από αυτή τη λέσχη των ρηχών νερών...
Ήξερα , σχεδόν από πάντα, τι μου αναλογεί... και έτσι αποφάσισα να μην κάνω πια εκπτώσεις. Γιατί με τις εκπτώσεις, προδιδουμε τελικά τον ίδιο τον εαυτό μας...
Γράφω αυτό το κείμενο, για το κορίτσι που ονειρευόταν αυτή την πολύ συγκεκριμένη ευτυχία
Μα και για οποιοδήποτε κορίτσι νιώθει πως δεν του ταιριάζει η ατελέσφορη εναλλαγή ανθρώπων στα ρηχά, για εκείνο το κορίτσι που από νωρίς ψάχνει κάτι που μόνο ο χρόνος ίσως κάποτε να φέρει... Και συνήθως χρειάζεται χρόνος...χρειάζεται και κάποια ωριμότητα και κάποια συντριβή... Αυτές προετοιμάζουν το δρόμο, απογυμνώνοντας μας από το μανδύα της πρόφασης... Ίσως και όχι... Κάθε δρόμος είναι διαφορετικός. Κάποιοι γεννιούνται έτοιμοι απ'την αρχή... Μα όπως και να έχει, κάθε διαδρομή έχει πάντοτε τη δική της μοναδική αξία.
Όμως θέλω να θυμάσαι ότι δεν είσαι παράλογη που ψάχνεις τον τρεμάμενο άνθρωπο πίσω από το βλέμμα
Την ψυχή
Ποιο άλλο ταξίδι αξίζει τόσο, όσο εκείνο της αληθινής συνάντησης;
Κανένα!
Κανένα...
Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο αν στόχος σου είναι το μονάκριβο!
Αν νιώθεις ότι γεννήθηκες για να πεις επιτέλους μια κουβέντα της προκοπής, έχεις δίκιο ! Να κάνεις τον πρώτο αληθινό διάλογο της ζωής σου, που ίσως ακόμα και να μοιάζει κάπως έτσι :
"Πόσο χαίρομαι που επιτέλους σε βρίσκω!!! Είναι απίστευτο! Είσαι εδώ, τώρα! Είμαστε εδώ! Αυτή τη στιγμή! Πόσες ήταν οι πιθανότητες! Κι όμως... συναντηθήκαμε...!!!"
Όταν κάτι προορίζεται για εσένα, δε θα σε προσπεράσει ποτέ... Κι αν από λάθος, το κάνει, ίσως απλά να μην είναι ακόμα η στιγμή του. Μα αν σου αναλογεί, αργά ή γρήγορα, ακριβώς τη σωστή ώρα, θα βρεθεί και πάλι ακριβώς μπροστά σου και θα είναι αμοιβαίο, συγκλονιστικά αληθινό, πολύτιμο και ξεχωριστό ! 🌠
Υγ. Ομως να θυμάσαι πάντοτε πως, σε όποιο σημείο κι αν βρίσκεσαι, το πιο σημαντικό από όλα, ακόμα και από τη συνάντηση που ιδανικά θα προτιμούσες, είναι αυτό :
Να εμπιστεύεσαι την ικανότητά σου να φτιάξεις μια όμορφη ζωή για τον εαυτό σου, έτσι κι αλλιώς, γιατί αυτή είναι η ζωή σου! ❤️🌻🍃
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου