Πριν λίγο, καθώς έτρωγα τα χθεσινά κόλλυβα από τα 40 της γιαγιάς μου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο...
Σκεφτόμουν την σιωπή του θανάτου και πως όσο ακόμα ζούσε, ακόμα κι όταν δεν την έβλεπα ή δεν της μιλούσα για καιρό, υπήρχε ένας ανεπαίσθητος βόμβος ζωής κάπου εδώ που τον ένιωθα να συνεχίζει να υπάρχει,παράλληλα, ενώ τώρα όλα ήταν γαλήνια και σιωπηλά και αξιοπρεπή με μια έννοια, ο θάνατος έχει μια δική του τελεσίδικη αξιοπρέπεια...και τρώγοντας τα κόλλυβα θυμόμουν τα τραπέζια που μοιραστήκαμε, τη σπανακόπιτά της, το γέλιο της, τα μάτια της, το σχήμα τόξου στην άκρη των νυχιών της, πως μια φορά με προστάτεψε, πως δε με άφηνε να τη λέω γιαγιά και τη φώναζα με το όνομά της, πως έπαιζε μαζί μου σαν παιδί χωρίς να τη νοιάζει αν θα χυθουν νερά στο πάτωμα καθώς φτιάχναμε καραβάκια από χαρτί και οδοντογλυφιδες και τα βάζαμε σε λεκάνες με νερά, πως έραβε και έφτιαχνε κάτι πανέμορφα λουλουδάκια με χάντρες, πως έβλεπα μαζί της το "Μικρό σπίτι στο λιβάδι" και μου μάθαινε να κάνω φούσκες με τις τσίκλες, την πρώτη φορά που είδα ηλιοτροπια, τα απογεύματα στο Λουτράκι,την αθεράπευτη αγάπη της για τα ζώα, πως έλεγε το μπλε με γαλλική προφορά, και πως είχα ξετρελαθεί όταν μου πήρε εκείνο το ψεύτικο σίδερο - που τώρα το πραγματικό δε θέλω ούτε να το βλέπω - και την πρώτη μου γραφομηχανή!!!
Βιωνα όλο αυτό τέλοσπάντων και ξαφνικά καθώς επέστρεψα στη σιωπή σκέφτηκα πως όντως, η σιωπή είναι από τα βασικότερα στοιχεία ενός θανάτου... Κι έπειτα θυμήθηκα εσένα που τόσο πολύ σου αρέσει αυτή η λέξη και συνειδητοποίησα ότι ο μόνος λόγος που θέλεις σιωπή από εμένα είναι επειδή για εσένα δεν υπάρχω. Όπως δεν υπάρχεις ούτε εσύ για εμένα.
Αποφάσισες ότι πέθανα, ή με πέθανες, τέλοσπάντων.
Δε ζούμε πια στον ίδιο κόσμο εσύ κι εγώ...
Κι έτσι, τι πιο λογικό από τη σιωπή...
Υπήρξε θάνατος.
Γι αυτό θρήνησα... Γι αυτό θρηνώ ακόμα.
Γιατί εγώ ζω εδώ κι εσύ εκεί.
Άρα δεν υπάρχουμε, ούτε ζούμε ο ένας στα μάτια του άλλου.
Δεν έχει σημασία που είμαι μόλις μια γειτονιά πιο δίπλα.
Ξέρεις μπορεί με κάποιον να βρίσκεσαι και στο ίδιο δωμάτιο ακόμα μα αν έχει πεθάνει για εσένα, δεν τον βλέπεις...
Σιωπή: Η επισφράγιση και επισημοποίηση του θανάτου.
Και ναι, είναι μουσική. Για εκείνον όμως, που προτιμάει το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου