Μα τελικά στη ζωή
Όλα είναι μάταια
Κάνεις, δεν κάνεις
Νιώσεις, δε νιώσεις
Πεις, δεν πεις
Φτιάξεις, δε φτιάξεις
Προσπαθήσεις, δεν προσπαθήσεις
Πετύχεις, δεν πετύχεις
Όλα μάταια
Δεν έχει απολύτως καμία σημασία
Η ζωή είναι απλώς ένα πέρασμα χωρίς κρίση
Είναι μια αίθουσα αναμονής για το ποτάμι που χύνεται κάποτε στην αχανή θάλασσα των αστεριών
Κι εμείς συστατικά του άυλου, όπως τα μέρη ενός αόρατου αυτοκινήτου
Και βλέπεις καθώς περιμένεις τις ανακοινώσεις
Ό τάδε ή ο δείνα
Παφ
Και σε μια βδομάδα, ένα μήνα ή δύο χρόνια μοιάζει σα να μην υπήρξαν ποτέ
Αγκιστρώνονται όλοι, όλο και πιο γερά στις καρέκλες της αίθουσας, καθώς περιμένουν
Υποκρίνονται πως αγνοούν το τέλος ολωσδιόλου, λες και δεν τους αφορά
Λες και ξέρουν να διαβάζουν το κρυφό ρολόι
Μήπως και τους προσπεράσει ο δείκτης
Μήπως και καταφέρουν να ανατρέψουν τη ματαιότητα του κόσμου τους αν προλάβουν
Και τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση
Δεμένοι στις καρέκλες τους
Μπορούμε να φύγουμε από την αίθουσα μα η αίθουσα βρίσκεται πάντοτε μαζί μας
Και η ζωή έχει μονάχα το νόημα που εμείς της δίνουμε
Είναι μάταιη ως το κόκκαλο κάθε περατού της πλάσματος
Κι όλοι μαζί
Στις αίθουσες αναμονής
Πασχίζουμε να πούμε και να κάνουμε και να νιώσουμε και να συνδεθούμε και να αισθανθούμε
Μάταια
Παφ
Σβήνουν κάποτε τα φώτα
Ό,τι κι αν έκανες ή δεν έκανες
Ό,τι κι αν είπες ή δεν είπες
Κατάφερες ή δεν κατάφερες
Αισθάνθηκες ή δεν αισθάνθηκες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου