Η μεγαλύτερη αδικία από όλες είναι...
Που εσύ ζητάς να ξέρεις τα πάντα για να μπορείς να συνεχίζεις στη ζωή κι εμένα με άφησες μπερδεμένη, να μην ξέρω τίποτα για τίποτα... Να μην έχω ιδέα ποια ήταν τελικά η ιστορία μας... Τι στο καλό έγινε... Και πρέπει εγώ να συνεχίζω έτσι... Χωρίς να ξέρω αν κάθε φορά που λες κάτι με περιλαμβάνει ή όχι. Η πιο σκληρή τιμωρία να με αφήνεις να ζω στο μεταίχμιο τόσα χρόνια... Κουβαλάω αυτή τη σύγχυση κάθε μέρα της ζωής μου... Λες και με τιμωρείς ή με εκδικεισαι που σε επέλεξε η καρδιά μου... Λες και ακκίζεσαι και με κρατάς στην αναμονή γιατί σ'αρεσει απλά να υπάρχω σε κάποια άκρη στάσιμη, όσο εσύ ζεις τη ζωή σου σερβίροντας τη μία προδοσία μετά την άλλη.... Ενώ θα μπορούσες απλά να τιμήσεις τη γνωριμία μας και να είσαι ειλικρινής... Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό! Αυτό είχα ανάγκη από εσένα.Την ευθεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου