Literal Poetry

 Δε θα στο ξαναπώ ποτέ...

Ποτέ ξανά...

Ούτε θα στο ξαναγράψω

Κι ας το νιώθω 

Κι ας πνίγομαι από αυτό

Κι αυτό δε θα το κάνω για να σε τιμωρήσω 

(Άλλωστε ούτε που σε νοιάζει...)

Θα το κάνω γιατί έχω μόνο εμένα στη ζωή αυτή να προστατέψω 

Θα το κάνω για να επιβιώσω 

Για να με φροντίσω 

Γιατί χωρίς εσένα νιώθω μόνη στον κόσμο 

Γιατί δεν ξέρω κι εγώ για εσένα τίποτα πια 

Αν ζεις, αν είσαι καλά ή όχι 

Κι αυτό με βασανίζει καθημερινά 

Κι έτσι πρέπει να σταματήσω να στο λέω 

Να το γράφω 

Γιατί αυτή θα είναι πια η ζωή μου 

Και πρέπει να μάθω να τη ζω όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελα να είναι. 

Αφού ούτε το θες, ούτε το πιστεύεις, ούτε το εκτιμάς 

Δε χρειάζεται να ξέρεις αυτό που μου δείχνεις με τέτοια σταθερότητα ότι δε σε αφορά

Είναι δικό μου θέμα, λοιπόν, τι αισθάνομαι 

Πήρα όλες μου τις αποφάσεις ζωής για να έρθω κοντά σου

Άλλαξα τον κόσμο μου

Κι εσύ μου γύρισες την πλάτη 

Ξανά και ξανά και ξανά 

Πήγα και το χάρισα σε εσένα... 

Τι χαζή. 

Δε θα στο ξαναπώ ποτέ... 

Ποτέ. 

Γιατί είναι ακριβό πολύ 

Είναι πολύτιμο 

Και δε θα σου δώσω την ευκαιρία ποτέ ξανά 

Να το μειώσεις 

Να το αφισβητήσεις

Να το εξετάσεις σαδιστικά

Να το βαφτίσεις χιλιάδες άλλα πράγματα πέρα από αυτό που είναι 

Να παίξεις με την ευάλωτη στάση μου. 

Ευάλωτος γίνεται μόνο εκείνος που λέει την αλήθεια, το σκέφτηκες άραγε ποτέ αυτό; 

Εκείνος που πληρώνει με τη ζωή του

Δε θα στο επιτρέψω ποτέ ξανά. 

Δε θα σε αφήσω ποτέ ξανά να δεις μέσα μου. 

Αυτό δεν ήταν που ήθελες; 

Ησυχία... 

Εγένετο, λοιπόν.