Καθώς σε χαζεύω και σε περιεργάζομαι μέσα στην καρδιά μου
Αναρωτιέμαι καμιά φορά
Από τι να είσαι φτιαγμένος;
Από χρυσάφι, από πέτρα, από λάσπη ή από αστέρια...
Ψάχνω να βρω το υλικό σου
Φορές φορές μοιάζεις ακαθόριστος
Καταλήγω ότι μάλλον είσαι ένα κράμα
Απ'έξω τείχη πέτρινα, αδιαπέραστα - κατά περίπτωση -, βράχοι τεράστιοι με λάσπη και κοφτερή μεταλλική περίφραξη
Κι από τις μικρές τρύπες στην πέτρα που βγαίνουν τα κανόνια, αχνοφαίνονται δυό όπλα,
τα μάτια σου
Ξεχύνεται μια λάμψη από αστέρια στην ευθεία της συνάντησης των βλεμμάτων
Ακολουθώντας την
Καταλήγω πάντοτε κάπου στην Ιαπωνία
Εκεί όταν σπάει κάτι το κρατάνε και το επιδιορθώνουν
Κολλάνε τα σπασμένα κομμάτια με χρυσάφι
Και το κρατούν για πάντα σαν κάτι πολύτιμο
Όπως η καρδιά σου
Που την κοιτάζω καθώς λάμπουν οι μεταλλικές ενώσεις
Παράσημα της ζωής σου
Εσύ, με τα γυμνά χέρια σου, τεχνίτης
Πως θα ήθελα να ξέρω με κάθε λεπτομέρεια κάθε χρυσαφένια ρωγμή της...
Και με πόση υπομονή έν(ι)ωσες τα κομμάτια
Ήθελα τόσο πολύ να σε μάθω
Το είχα ανάγκη, δεν ξέρω γιατί
Πριν και τώρα και πάντα
Το είχα ανάγκη
Να σε καταλάβω
Να σε αγαπήσω
Τι σπάνιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου