Το αόρατο
Πραγματικό
Αν και αόρατο
Σκίζει την ύλη
Πέφτει πάνω της με ταχύτητα φωτός
Με θέληση φτιαγμένη από κοσμικό ατσάλι
Το σώμα μιλάει στη γλώσσα του αοράτου
Κοιτάζει ψηλά και το καλεί
Αποζητά την πρόσκρουση με κάθε του κύτταρο
Θέλει να νιώσει όπως τα σύννεφα σε ένα όνειρο
Μα πραγματικά, με τις αισθήσεις που του δόθηκαν στη γη
Δε θέλει να μεταφράσει το θαύμα
Θέλει να του παραδοθεί απόλυτα
Το σώμα
Θέλει από τις λάσπες του να ανθίσουν λωτοί
Να νιώσει
Να νιώσει
Να νιώσει
Σε κάθε σημείο του
Τη μουσική
Να φέρει την Άνοιξη
Απαιτεί από τη ζωή που του χαρίστηκε
Να χαθεί στο αόρατο, πραγματικά
Με όλο του το είναι
Να βουτήξει μέσα στα ίδια τα σκοτεινά νερά του
Με το φως του αοράτου μέσα του να διαλύει τα σκοτάδια
Διψάει για το πάθος και την ένταση της πρόσκρουσης
Ζητάει
Πεθαίνει μα ζει
Για το ένα
Και μοναδικό
Το πραγματικό
Άγγιγμα
Του απόλυτου εξανθρωπισμού
Της απόλυτης έκστασης
Το σώμα μιλάει, τρέμει, κλαίει και γελάει μόνο σε μια περίπτωση
Στο πραγματικό
Στον εξανθρωπισμό του θαύματος
Στην συμπερίληψη της βαρύτητας
Στον παφλασμό των προσκρούσεων
Στο πραγματικό θαύμα
Στα μάτια που κοιτάνε σε ευθείες απαρέγκλιτες
Σα βέλη
Σα σπαθιά
Δίχως φόβο μα γεμάτα από το αόρατο φως του θαύματος
Αχ το σώμα
Γεννιέται δυο φορές
Μια τη μέρα που έρχεται στον κόσμο
Και μια τη μέρα που συναντιέται με το θαύμα
Ηλεκτρικό ρεύμα
Το σώμα μιλάει, τρέμει, κλαίει, γελάει...
Σε φωνάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου