Δεν ξέρω κατά πόσο τελικά ανήκω στον κόσμο των λέξεων...
Είναι μπελάς μεγάλος
Πολλές φορές σε παρασύρουν σε ατοπήματα
Γίνεσαι φαφλατάς
Λερώνεις την ουσία προσπαθώντας να την εξηγήσεις
Παίρνεις ένα όμορφο λουλούδι και το πατάς για να βγάλει το άρωμά του
Η εσωτερική κατάσταση είναι πάντοτε μεγαλύτερη, λαμπρότερη και πληρέστερη από τη γλώσσα
Κάθε προσπάθεια να εξηγήσεις κάτι
Στερεί λίγο από το θαύμα
Που στέκεται μέσα σου ατόφιο και ολόκληρο.
Το σπάει σε ενότητες
Σε κομματάκια
Το κάνει λάσπη από όνειρο
Το εξανθρωπίζεις
Μιλάς και του τραβάς κλωστές
Το ξηλώνεις
Αυτό παραμένει πάντοτε ολόκληρο
Όμως εσύ επιχειρείς το ακατόρθωτο
Τίποτα άλλο δεν κινείται σε στείρες ευθείες όπως οι εξηγήσεις
Άχαρο να προσπαθείς να φτάσεις κάπου για να το μοιραστείς
Ενώ είσαι ήδη εκεί
Το ότι είσαι ήδη εκεί
Είναι από μόνο του αρκετό κάποιες φορές.
Τις μεγαλύτερες κουβέντες της ζωής μου, τις πιο ουσιαστικές, τις έκανα με τα μάτια
Σε απόλυτη σιωπή
Σε απόλυτη παρουσία
Εκεί το θαύμα επικοινωνήθηκε ατόφιο
Art: Dimitra Milan
And a song...🌠
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου