Film: Les Enfants du Paradis (1945)
Τουλάχιστον δεν υποταχτήκαμε σε τίποτε άλλο από την καθαρή αλήθεια της καρδιάς μας...
Εγώ κι εσύ
Μαζί ή χώρια
Μα ποτέ από ανάγκη
Ποτέ από συμφέρον
Ποτέ από έλλειψη
Ποτέ από άδεια συνήθεια και φόβο
Πάντα από επιλογή
Μόνο αυτό είναι έντιμο
Έντιμο...
Όπως η αληθινή αγάπη.
Έντιμο
Όπως η αληθινή απόρριψη.
Όπως οι στιγμές που βγαίνει αυθόρμητα ο αναστεναγμός από το πιο βαθύ σημείο της ψυχής μου κάθε φορά που σκέφτομαι πως υπάρχεις τώρα, αυτή τη στιγμή, μια γειτονιά πιο πέρα από το παράθυρό μου...
Τουλάχιστον συμφωνούμε με απόλυτη εντιμότητα
Ότι εγώ σ'αγαπώ και σήμερα
Ενώ εσύ όχι πια
Συμφωνούμε στην εντιμότητα και διαφωνούμε στο περιεχόμενό της
"Να μη μιλάς και να καιγεσαι... "
Καίγομαι... ασίγαστα... Έντιμα... για εσένα...
Ένα μικρό αθόρυβο, μάταιο φως
Μια θαλπωρή αχρείαστη στα χρόνια
Μα έντιμη.
Έντιμη κι ελεύθερη κι αδάμαστη και μεγαλύτερη από το ίδιο μας το σώμα
Κλείνω τα μάτια μου και αγγίζω το πρόσωπό σου, το αισθάνεσαι; Νιώθω τις ακίδες από τα γένια σου στα μάγουλά μου...
Αγγίζω το μοναδικό πρόσωπο που βρίσκεται στην τρυφερή και αδάμαστη καρδιά μου
Είμαι τρελή...
Δε θα έρθεις ποτέ
Θα γίνω στάχτη και το ξέρω
Θα με αφήσεις να καώ αργά και βασανιστικά σα να με εκδικείσαι για κάτι που ποτέ δεν έκανα
Μα καίγομαι έντιμα, ελεύθερα, σιωπηλά, παράλογα
Για εσένα με το λατρεμένο όνομα
Που με απαρνιέσαι πάντα
Και ποτέ δε θα γευτείς τη θαλπωρή, την τρέλα, το βάθος, την τρυφερότητα, την ένταση, το πάθος, την ειλικρίνεια, ούτε την εντιμότητα της αγάπης μου...
Μοιάζω σαν ένα δώρο που δε θα ανοίξεις
Με τη μόνη διαφορά πως πληρώνω κάθε λεπτό με τη ζωή μου
Έντιμα.
Σιωπηλά.
Βασανιστικά.
Μέχρι να γίνω στάχτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου