Ένα δυνατό και περίεργο όνειρο
Σε συνέχεια του προχθεσινού...
Προχθές ονειρεύτηκα τη γιαγιά μου
Ντυμένη επίσημα με ένα μακρύ αρχοντικό φόρεμα εμπριμέ somon και λευκό, πανέμορφη, να περπατά όπως κάνουμε με τον επιτάφιο το Πάσχα κρατώντας ένα αναμένο κερί...
Δε μιλήσαμε καθόλου. Ήταν μαζί μας. Το μήνυμα ήταν η παρουσία της. Ο τρόπος που στεκόταν. Το ρούχο της και το κερί.
Χθες είδα κάτι που χωριζόταν σε δύο μέρη
Στο πρώτο μέρος
Ίσως βρισκόμουν εγώ ως βοήθεια στο όνειρο κάποιου άλλου...
Βρισκόμουν στο παλιό μου σπίτι, όπως πάντα...
Ψιθύρισα σε έναν ηλικιωμένο λόγια παρηγοριάς για τη ζωή του και το εγγόνι του. Ξεκίνησα με τη φράση : "Είδα ένα όνειρο..." Επειδή ήξερα ότι ονειρευόμουν μα, δεν ήμουν σίγουρη ότι το ήξερε κι εκείνος και δεν ήθελα να τον ταράξω...
Ήταν σα να τον ήξερα κάπως. Σα να είμαστε συγγενείς όλοι. Τον αγαπούσα και τον νοιαζόμουν.
Στεκόμασταν στην ανοιχτή ξύλινη πόρτα του σπιτιού
Δε θυμάμαι τι του έλεγα ακριβώς αλλά θυμάμαι ότι τα είχε φοβερή ανάγκη. Θυμάμαι ότι εξαιτίας της αρχικής μου φράσης, "είδα ένα όνειρο" (πχ ότι όλα πήγαν καλά κλπ) μπόρεσε και δέχτηκε πιο απαλά το μήνυμα. Χωρίς να του φανεί περίεργο που ήμουν συνειδητή στο όνειρο.
Κι έπειτα γύρισα και μίλησα στο εγγόνι του που στεκόταν κι αυτό μαζί μας και που ίσως να μην είχε έρθει ακόμα στο κόσμο και του είπα :
"Η ζωή σου θα είναι όμορφη
Η ζωή σου θα είναι γλυκιά κι ευλογημένη
Η ζωή σου θα είναι γεμάτη αγάπη... "
Γέλασε χαρούμενα
Και το είδα να τρέχει στον κήπο για να παίξει
---Αλλαγή σκηνικού---
Βρίσκομαι κάπου έξω
Μοιάζει με μια αυλή της παλιάς Αθήνας
Οικογενειακός κύκλος.
Σε μια γωνιά του κήπου, ο δικός μου παππούς, ξαπλωμένος σε ένα μονό κρεβάτι.
Αδύναμος.
Πήγα απευθείας κοντά του, να τον βοηθήσω να νιώσει καλύτερα.
Τρελάθηκα που τους είδα εκεί όλους! Ήταν ξεκάθαρη επίσκεψη των ψυχών και το ήξερα στο όνειρο την ώρα που το έβλεπα.
Πηγαίνω κοντά του και επειδή δεν ήξερα πως να του μιλήσω για να μην τον τρομάξω και φύγει, σκέφτηκα να ξεκινήσω όπως και με τον κύριο που είχα δει λίγο πιο πριν στο σπίτι μου. "Παππού! Παππού μου!!," του φώναξα και πήγα κοντά του χαρούμενη!
Και ξεκινάω με τη φράση : "Παππού μου, είδα ένα όνειρο! Να σου το πω;"
"Πες μου",..μου λέει... Μα καθώς μου απαντάει, καταλαβαίνω ότι είναι κι εκείνος απόλυτα συνειδητά εκεί. Δε χρειάζεται εισαγωγές.
Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε στην τελευταία του κατοικία.
Οι προφάσεις δε χρειάζονται.
Τον βλέπω, ακόμα ξαπλωμένο και καταπονημένο αλλά κανονικό, όπως τον θυμάμαι.
Τα λόγια ήταν λίγα και σταράτα.
Με κοιτάζει και με ρωτάει : "Εγώ φταίω;"
Τρελάθηκα!
"Όχι παππού μου!" του απάντησα! Εσύ γιατί να φταις;;; Αν είναι δυνατόν! Εσύ τα έδωσες όλα! Ό,τι είχες και δεν είχες! Σου χρωστάμε τα πάντα! Χάρη σε εσένα υπάρχουμε! "
Με κοίταζε...
" Παππού... " του είπα..." συγχωρεσέ με, κάνω κι εγώ ό,τι καλύτερο μπορώ! Το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Είχα τις δυσκολίες μου... "
Γυρνάει πάλι και με κοιτάζει και μου λέει αυτολεξεί :
" Δώσε σε αυτό το αρσενικό μια ακόμη ευκαιρία."
Και δύο ακόμα πράγματα που δεν τα θυμάμαι!
Μιλούσε για κάποιον συγκεκριμένο κι εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοεί! Σε ποιον αναφέρεται... Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να κάνω...
Μα πάνω που πήγα να τον ρωτήσω
Βρεθηκα εκτός, σε ένα δρόμο. Πάνω από την τέντα ενός καταστήματος, μια led επιγραφή με κόκκινα γράμματα,περνούσαν οι σκηνές μιας ταινίας του Indiana Jones. Μια σκηνή έγραφε : "The tomb", κι εγω σκέφτηκα ότι ίσως μια από αυτές τις σκηνές να είναι ο τρόπος μου να επιστρέψω στον παππού μου, να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας! Προσπάθησα να δω μήπως γινόταν κάπως, στο κάτω κάτω, όνειρο ήταν! Όλα είναι δυνατά στα όνειρα!
Όμως δεν γινόταν τίποτα.
Αυτό ήταν το μήνυμα που έπρεπε να θυμάμαι. Μέχρι εκεί.
Ξύπνησα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου