Μου έδωσες την κακοκαιρία
την ελαφριά σκιά του χεριού σου
περνώντας από το πρόσωπό μου.
Μου έδωσες το κρύο, την απόσταση,
τον πικρό καφέ τα μεσάνυχτα
ανάμεσα σε άδεια τραπέζια.
Πάντα άρχιζε να βρέχει
στη μέση της ταινίας,
το λουλούδι που σου έφερα είχε
μια αράχνη να περιμένει ανάμεσα στα πέταλα.
Πιστεύω πως το ήξερες
και πως ευνόησες την κακοτυχία.
Πάντα ξεχνούσα την ομπρέλα
πριν βγω να σε αναζητήσω,
το εστιατόριο ήταν γεμάτο
και κραύγαζαν τον πόλεμο στις γωνίες.
Υπήρξα ένα γράμμα του τάγκο
για την αδιάφορή σου μελωδία.
.
________________________________________________
🖋️Ίσως η πιο αγαπημένη,
Julio Cortazar
(Μετάφραση: Nathalie)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου